شب مهتاب!

بی تو ، 

 مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم 

 همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم  

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم  

شدم آن عاشق دیوانه که بودم !  

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید 

 باغ صد خاطره خندید 

 عطر صد خاطره پیچید 

 یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم  

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم 

 ساعتی بر لب آن جوی نشستیم 

 تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت 

 من همه محو تماشای نگاهت  

آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام 

 خوشه ماه فرو ریخته در آب 

 شاخه ها دست برآورده به مهتاب 

 شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ 

 یادم آید : 

 تو بمن گفتی : 

 ازین عشق حذر کن !  

لحظه ای چند بر این آب نظر کن 

 آب ، آئینة عشق گذران است 

 تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است 

 باش فردا ، که دلت با دگران است 

 تا فراموش کنی ، 

 چندی ازین شهر سفر کن !  

با تو گفتنم : حذر از عشق ؟ 

 ندانم سفر از پیش تو ؟  

هرگز نتوانم  

روز اول که دل من به تمنای تو پَر زد 

 چون کبوتر لب بام تو نشستم 

 تو بمن سنگ زدی ،  

من نه رمیدم ،  

نه گسستم  

باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم 

 تا به دام تو درافتم ، 

 همه جا گشتم و گشتم  

حذر از عشق ندانم 

 سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … ! 

 ا شکی از شاخه فرو ریخت  

مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت ! 

 اشک در چشم تو لرزید 

 ماه بر عشق تو خندید  

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم 

 پای در دامن اندوه کشیدم نگسستم ، 

 نرمیدم 

 رفت در ظلمت غم 

 ، آن شب و شبهای دگر هم  

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم 

 نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم ! 

 بی تو ، 

 اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم 

 فریدون مشیری